2015 en waar ben ik over vijf jaar?

Het is voor mij nodig om terug te kijken om vooruit te kunnen gaan. Dat deed ik! Dat doe ik! en nu is het alweer 2020.

De beste wenskaarten staan nog op de schoorsteen en in m’n whapp. en aan de telefoon en met de voelbare hugs en zoenen, kijk ik hier terug naar waar ik was vijf jaar geleden.
Dinsdag dertien januari 2015 vertrok de KL … naar Kaapstad, wat had ik daar toen naar uitgekeken zeg. Het vliegtuig en stoelnummer waren geboekt in september 2014.

Toen ik in oktober de diagnose darmkanker kreeg en later zichtbaar een longtumor als uitzaaiing daarvan, werd 13 januari een datum om naar uit te kijken! Dat die tumor(en) eruit moesten was logisch en noodzakelijk. Maar dat daar protocollen aan vastzitten die niets maar dan ook niets met de patient, met mij dus verder te maken hebben werd me te snel duidelijk. Ik werd daar opstandig en verdrietig van, maar ook strijdbaar. Want ik zal en moest naar Zuid-Afrika.

‘Jeetje, hoe moesten we nou deze diagnose en alles wat daarbij komt kijken – het protocol- invoegen in onze agenda’s? Ik kan nu zeggen; Het werd een chaos!

Tussen het herstellen van de darmoperatie en longoperatie door dus gingen we naar Zuid-Afrika. Ik ging en gooide daarmee het behandelprotocol overhoop.. Iedereen die om me heen stond was erg aangedaan door de diagnose en ook hoe ik daarmee omging. Het werd in ieder geval een totale niet-en-mis-communicatie, ook met het team van het Antonius ZH.

Mijn belang was om overeind blijven tussen alle afspraken/onderzoeken en operaties door. Op de been te blijven.

Na vijf jaar kan ik zeggen dat is gelukt, mede doordat ik anderen en mezelf troostte .. met eerdere gekregen diagnoses zeker deze: ‘dit zat er een keer aan te komen” want in 1980 had ik al mijn eerste bijna kankerdiagnose en baarmoederoperatie.

En ‘Mijn toekomst was al veranderd” sinds ik in 2008 de spierziekte, en in 2009 de FSHD diagnose kreeg.

Ik deed deze darm-long- kanker diagnoses er ogenschijnlijk bij, al met al raakte mijn denkkracht van het pad. Het werd heel lastig om de bordjes in de lucht te houden en laat staan in de magnetron te schuiven.
Deze kanker diagnose en mijn angst daarover en de tijd die ik ongewild kreeg om meer na te denken; ‘Hoe nu verder met mijn toekomst?’ Het heeft mijn stemming en gedrag beïnvloed.
Ondertussen ging ik door met dapper zijn.
Ik had genoeg aan mezelf en soms is teveel ballast, teveel en dat is het soms nog.

Natuurlijk wilde ik zelf blijven nadenken, maar had daarbij wel hulp nodig om op een rustiger levenspad te komen. Die hulp geniet ik.

En waar mijn loop actieradius veel minder is geworden, lijkt mijn denkkracht sterker.
Lijkt heh.

En die vlucht in 2015 naar en van Cape-Town Zuid-Afrika was er een van vorstelijke allure ..! i
vliegen in de businessclass, stoelen en champagne. Dat was zzzo fijn! Het verblijf ook!! DANK!!!

En nu vijf jaar later ben ik weer terug uit Zuid-Afrika van leven in een gelijkvloerse woning met alle gemakken voorhanden in een bekende, mooie omgeving. Bij de huur van het huis was inbegrepen een handgeschakelde auto – links rijden en rechts kijken – en de lieve vrienden om me heen. Wat was dit een FIJNE levensmaand zeg!

Eerst even terug naar het afrondende gesprek in februari ’19 met de prof. MDL. die mij sterkte in mijn besluit om wat goed is goed genoeg is.
De prof.: “Nu bent u schoon van darmkanker, als die tumor was blijven zitten hadden we nu niet meer aan de telefoon gezeten, en dat er mogelijk op een andere plek weer zes cellen opduiken die kanker kunnen aantonen, is zeker aanwezig”.
De prof.: “Wij weten dat de longtumor is getransporteerd vanaf de darmtumor.. maar waar de rest is gebleven?”
‘Ik geef u garantie tot de voordeur”. En daar ging ik 2019 in!

Afgelopen jaar kwam het besef steeds vaker dat ik maar 1 leven heb en het besluit om nog een keer naar Zuid-Afrika te gaan gaf me het hele jaar 2019 een mooi doel om naar toe te leven, mijn dingen te doen. Plannen te maken.
Niet om die vakantie in 2015 over te doen, maar te gaan. En dat deed ik. Genieten. Ik heb volop genoten.

Ik voelde me zo welkom vanaf mijn verzoek of er nog een mogelijkheid was om daar nog een keer naar toe te kunnen gaan. Nu kan ik het nog, nu kan ik nog lopen op voor mij bekend terrein. De vliegreis, het lukte! En ik liep wederom op Afrikaanse grond met hulp en proefde veel en genoot van het land, de safari’s, de beesten, de onmetelijke uitzichten, van alles wat groeit en bloeit.
En de vrienden en de mensen .. allemaal aardig en hulpvaardig! We genoten de horeca en wat hebben we heerlijk gegeten! Picknick onder de melkboom.. pffft. Wat een uitzichten en Horizon zonder obstakels!
Wat een mazzzel kan een mens hebben om dit mee te mogen maken.

Je hebt maar 1 leven en dit is mijn leven en elke dag is er een en die dag komt nooit meer! Dit besef maakte me stiller dan ooit!

Het is mijn beslissing geweest dat het goed was, goed genoeg is om .. na al die controles bij het Antonius ZH en het UMCU te gaan leven zoals mij het past. Te stoppen met protocollen die aan mijn diagnoses vastzitten en ik heb me zelfs uitgeschreven voor de bevolkingsonderzoeken.

Ik voel me gesteund door mijn gezin, vrienden, psycholoog, familie, buren, huisarts en revalidatiearts, kapper, social media. Alle hulpmiddelen zijn in de buurt om overeind te blijven!

Omdat ik leef bij de dag, vraag ik me niet af waar ik ben over vijf jaar!

En jij, heb jij wel al nagedacht waar jij bent over vijf jaar?

Vandaag is het weer 13 januari en het is nu 2020!

De Beste wensen!