Onderzoek
Ik was nuchter en op weg naar het Antonius Ziekenhuis met nog half gevulde fles contrastvloeistof in m’n tas, richting CTscan. In mijn rechter elleboogknik werd een infuusnaald gezet en door een vriendelijke jongen werd uitgelegd wat er stond te gebeuren in deze ruimte. Ter geruststelling die laatste halve liter gore drank/contrast vloeistof hoefde ik niet meer op te drinken, daar was ik blij om.
Ik nam plaats op de daarvoor bestemde stoel in een aparte ruimte voor de scan kamer. Het radioactieve materiaal en de plasmedicatie werd via de eerder geplaatste infuusnaald toegediend en die zak met dat spul hing aan een infuuspaal die naast mij stond.
Natuurlijk moest ik op een gegeven moment plassen. Op de toiletruimte werd deze transitie een hilarische onderneming, moest mijn draai vinden met een infuuspaal en naald in mijn arm, in een ruimte die zo groot is als de kleinste personenauto en dan nog hurken en zitten op het toilet. In die ruimte hingen overal camera’s aan het plafond en gaf deze situatie me bijna een gevoel van thuis zijn, zo bekend met de deur open plassen.
Ik ging weer terug op die mooie stoel en pakte ik mijn telefoon, zodat ik mijn soc. media/berichten lezen, daar was ik al ca. 10 minuten mee bezig en toen kwam *Rob pas vertellen dat ik stil moest liggen gedurende het inlopen van het infuus. Over lekker in de gaten gehouden worden, behalve die tien minuten heb er wijselijk maar niks van gezegd.
Mijn eerste Petscan
Ik heb gelukkig geen claustrofobie en met mijn armen boven mijn hoofd werd de vraag routineus gesteld; ‘Ligt u goed?’ ‘Nee!’ zei ik duidelijk, maar dat maakte geen indruk. Ik kreeg geen gelegenheid een betere houding te vinden.
Ik lag daar met de instelling: wat gedaan moet worden, moet.
Mond houden, ogen dicht en ondergaan!
Helaas, ik moest nog tien minuten extra blijven liggen, want ik had niet al die tijd stil gelegen.. foei, foei… Dat kan wel kloppen, want ik was zelfs in slaap gevallen ondanks dat ik niet lekker lag, laten we hopen dat dat het daardoor kwam … ZEN! Ondergaan!
Ik mocht na afloop nog net aan mijn rollator uit de wachtkamer halen en moest zo snel mogelijk het ZH verlaten ivm mogelijke straling die in mijn lijf was gespoten, weg van de poli. Verdere uitleg kreeg ik niet. Dat is het beleid!
Dus liepen wij zo snel mogelijk en een wolk van straling achterlatend in de wachtkamer en in de ziekenhuis gangen.
Vakantie
Deze week was relatief rustig en we deden ook leuke dingen. We bezochten Musea en de Markthal in Rotterdam en gingen eerst bij mijn moeder op de koffie, hopelijk heb ik haar gerust kunnen stellen. Waren blij elkaar even te hebben gezien.
Het is pas 1 week na diagnose en mijn agenda is lastig te overzien. Dag voor dag, dagdeel voor dagdeel plannen. Dingen die in de agenda staan, nakomen of afzeggen. Dat is trouwens al jaren zo, maar deze week is dit nog vermoeiender gebleken, omdat het erboven op komt.
Een mail naar familie en vrienden met een Sorry voor het niet altijd persoonlijk reageren op mailtjes, Wappjes, kaarten, brieven, telefoneren… enzo. Weet dat we het oprecht waarderen dat we ons gesteund voelen.
Donderdag horen we meer ook of we op vakantie kunnen zondag 5 oktober. |
Dat onze winter er anders gaat uitzien, is wel heel duidelijk geworden deze week.
De hulptroepen van de voor mij belangrijke zorgverleners zoals mijn huisarts en revalidatiearts/team in het UMCU , en mijn fysiotherapeut om de hoek zijn op de hoogte van mijn diagnose en mijn vragen daaromtrent. Ik voel me ook door hen gesteund.