Wonen in een participerende samenleving, medemenselijkheid ervaren, wie wil dat nou niet. Daar hoort bij, het stoepje te vegen ook van je buren indien nodig. Naar elkaar omzien en eens om een hoekje kijken en vragen hoe het met de buren gaat? Elkaar groeten is al een mooi begin van de dag.
Bij onze ouder wordende buren lijkt er meer er meer zorg nodig, want waar zijn al die kinderen naar toe verhuisd? Wij wonen ook 3/4 uur auto rijden bij onze ouder(s) vandaan… Directe zorg en aandacht moet dus om de hoek worden gehaald.
Kunnen we niet eens een poule opzetten; ouders/zorg uitwisselen? dat is een hele andere discussie.
Voordat we hier kwamen wonen was onze bridgevaardigheid ons vooruit gesneld. Zo vroeg de buurvrouw tijdens onze kennismaking of we met hen wilde bridgen, op bijvoorbeeld zondagmiddag? … want hun kinderen hebben zondags andere activiteiten. Tja, wij ook. Toen de buurvrouw het wederom vroeg, was mijn antwoord dat ik beter geen toezeggingen kon doen, want het komt er toch niet van. “Wij hebben nog ouders die drie kwartier hier vandaan wonen en we hebben al bridgepartners”. “de weekenden zitten redelijk vol”. Het kan maar duidelijk zijn.
Alweer twee jaar geleden -2013- hield de buurvrouw een halfzijdige verlamming rechts over nav een hersenbloeding. Ze heeft vierentwintig uurs zorg nodig en woont in een zorginstelling. Haar man ging elke dag naar haar toe om met haar samen de avondmaaltijd te genieten. Wat een zorg! Wat een liefde! De buurman gaat nu in een flat om de hoek van deze zorginstelling wonen.
Gisteren was ik even bij hem en hij vertelde dat hij van de winter zo is gevallen, dat hij niet meer alleen buiten komt. Zelfs autorijden lukt moeizaam: “zal ik mijn auto weg doen?” vroeg hij aan mij.
Hij zegt blij te zijn, dat hij zelf de keus heeft kunnen maken om nu te gaan verhuizen; “Dat de kinderen dat niet hoeven te doen, al helpen deze hem geweldig”.
Hij vertelde dat hij zelf nog kan kiezen wat wel of niet meegaat naar zijn mogelijk laatste woonhuis en dat in principe dit huis al is verkocht. “Er staan nog meer gegadigden in de rij voor zo’n huis als waar wij in wonen”. Dat is goed om te weten, dacht ik.
“Het is een goed huis en op zo’n mooie plek”. “Het waren geen zorgeloze jaren, maar het is zoals het is”, zei de buurman met een weemoedige ondertoon.
Zijn vrouw kan in een elektrische rolstoel nu naar hem toe komen en hij kan met zijn rollator naar haar toe. “Dichtbij elkaar zijn, want dat is veel beter voor iedereen en zo hebben ook de kinderen minder zorgen om hen”. zei hij geruststellend. Wat een zorg voor elkaar.
Wat een lieve buurman en buurvrouw. Ik hoop dat ze nog eens een kaartje kunnen leggen met de nieuwe buren.
Dag buurman en doet u de groeten aan uw vrouw!
Heb nog fijne jaren samen!
Mooi stuk Marjanne. Erg eigenlijk, dat dit gebeurt op 20 meter van ons vandaan. Ik wist het ook niet. Ik weet niet eens hoe de goede man heet. Heb één keer aan zijn deur gestaan toen ik de kat kwijt was. Peet heeft hem wel een keer gesproken en wist van de situatie met zijn vrouw. Ik begrijp dat je niet de zorg voor de hele wereld op je kunt nemen, maar stiekem voel je je toch wel schuldig. Onze zorgzame samenleving…..
Bedankt Anne voor je compliment. Tja, nu zijn we benieuwd wie onze buren worden?
Onze zorgzame samenleving? ja, daar zijn we onderdeel van. Doen we wat we kunnen en signaleren hoort daar ook bij.
Ik voel me niet schuldig, beter jij ook niet. Na jouw laatste verhaal weet ik dat jij ook je handen vol hebt. Hart onder je riem steekt, fijn oranje weekend; Je Buuf.