Op een onbewoond eiland

Je bent op een onbewoond eiland beland en je hebt maar vijf items meegenomen. Welke items zijn dat? Vervolgens schrijf je een brief aan een geliefd persoon waar je bent en wat je mist, maar misschien heb je daar alles wat je hartje begeert?
Beschrijf dit, het is een opdracht via #IBZD Karin Ramakers.

FJORD
Ik ben op een onbewoond eiland afgezet in een adembenemend mooi Fjord en kom lachend de kant op geklauterd. Zo’n rubberboot brengt hilarische momenten met zich mee zeker tijdens het uitstappen. Water heb ik genoeg om me heen en het smaakt net zo zuiver als het eruit zien. De afspraak: ik word opgehaald als ik klaar ben met alleen zijn of als ik de aan mezelf opgelegde maximum van 1.000 woorden op papier heb gezet. Een uitdaging. Een doel. Ik moet dus zuinig zijn op mezelf, zuinig zijn met het zuivere water en zuinig zijn met mijn woorden op papier. Ik voel de vrijheid. Geen horloge, want ik heb de tijd.

ITEMS
In mijn rugzak zitten mijn vier items en de rugzak = vijf die ook dient om lekker te kunnen slapen en te drijven in de zee. Een potlood welke door mijn Zwiterse zakmes kan worden geslepen die gebruikt wordt om het vuur aan te maken voor een pot thee met de smaak van de kruiden die op het eiland ruim voorhanden is. Een salade is snel gemaakt van wat groeit en bloeit. Die pot is vuurvast en  daar kan ik ook uit drinken. Mijn schrijfpapier is groot genoeg om 1.000 woorden te schrijven. Eén brief? Nee, Ik ga iedereen een afzonderlijk een brief-je schrijven, dat wordt wel passen en meten, maar leuk om te doen. Mijn hulpmiddelen: multifocale zonnebril en nordic walking stokken heb ik nodig om fysiek in balans te blijven en tellen daardoor niet mee als item.

Voor deze reis heb ik een maatpak laten maken en trek er twee over elkaar aan. Telt niet mee als item. De stof is van een speciaal geïmpregneerde luchtdoorlatende materiaal en het beschermd mijn huid tegen verbranding en pijn. Want ik wil geen pijn. Een nog zeer belangrijke functie van de stof: het houdt ook de beessies en beesten op een afstand. Dat ik doodsbang ben voor snel kruipend en fladderend spul is mogelijk bekend. Op dat eiland kan ik er wel goed mee overweg. Het hoort erbij. Het hoort bij het eiland, anders zou ik er nooit naar toe zijn gegaan. Het hoort bij mijn vrijheid. Verder heeft het niks om het lijf.

STRAND
Het zand waar ik van hou. Het zand waar mijn voetafdrukken voelbaar en zichtbaar zijn en mijn voeten zo zacht als zijde aanvoelen. Het is zo fijn de steentjes en de mooiste schelpen zonder de beknelling van niet goed passende schoenen, ook al zijn ze aangepast, te voelen. Vrij. Lopen op blote voeten is het fijnste wat me overkomt en zo maak ik kilometers mbv van de NordicWalking stokken. Soms loop ik de zee in met mijn kussen/rugzak op mijn rug, die rugzak is meteen mijn drijver. Mijn stokken laat ik in het zand geprikt staan als markeerpaal, daarna kan ik verder. Ik loop de zee in en val om in dat heerlijke frisse water. Heerlijk. Het is geweldig om dat frisse water om me heen te voelen. Voor zover ik kan kijken, zie ik water. Ik kruip vanuit het water naar die stokken om weer op mijn benen te komen.
Weer ben ik me bewust van mijn voeten in het zand en verwonderd zie ik mijn voetafdrukken en loop een heel stuk achterste voren. Dat is nog leuker en goed voor mijn conditie.

Mijn hulpmiddelen blijken ook handige tentstokken voor de resterende lappen stof van mijn tweede pak. Zo heb ik mijn tent bij me en daarin liggend zie ik de sterren en heb ik geen verlichting nodig om te schrijven. Waar ter wereld ik ook ben het zijn altijd dezelfde sterren die we zien. Dat geeft troost en verbinding. Sterren tellen, elke nacht weer, zodat ik met een gerust hart kan gaan slapen.

BRIEF
Ik schrijf een afscheidsbrief over willen en kunnen. Ik neem afscheid van mijn wil om de Nijmeegse vierdaagse te gaan lopen. Mijn wens om ooit de strand zesdaagse te beleven of te lopen door de stad: stedentrips te maken en noem alle loop en sta-uitjes maar op.
Het blijkt dat mijn wil zich steeds meer synchroniseert met mijn fysieke beperkingen, want mijn brief is korter dan ik dacht te zullen schrijven. Ik schrijf een briefje naar hen van wie ik houd, zonder voorbehoud. Voordat de eerste letters op papier staan schrijf ik ze eerst in het zand. Zuinig zijn met mijn 1.000 woorden. Op z’n minst moet ik me aan mijn eigen afspraak houden, zo moeilijk is dat toch niet? Het zeewater spoelt de letters weg en wat overblijft, is!

CADEAU
Zichtbaar door de sterren ontdek ik net voordat ik in slaap val een schittering in die prachtige zeegroene zee. Wat is het? Ik loop richting die schittering. Is dit nou plastic soep? Nee, gelukkig niet. Het is een glazen fles met zo’n mooie goed afsluitbare glazen dop erop. Ik vind een cadeau en ik ben dankbaar. Ik open de fles, en echt waar, er zit nog een cadeau in; Een nog onbeschreven blad. Mooi. Het blad is niet groot, maar wel groot genoeg voor mijn naam, datum en de aanwijzing waar mijn woorden zijn terug te vinden die ik achterlaat op het eiland. Ik heb die fles, dat cadeau, met beschreven blad weer terug gegeven aan de golven. Bevrijd voel ik me. Vrij om te denken. Vrij om te doen en te laten. VRIJ! Ik heb het goede paspoort, met her en der een opvallend gen.

Een NL-paspoort waarmee ik vrij ben om te gaan en staan waar ik wil. Te denken wat ik wil! Te bloggen wat ik wil.

WACHTEN
Ik pak mijn mes en maak een vuur waarmee ik de afgesproken “haal me op” rooksignalen maak. Dat signaal wordt beantwoord. Ik tel mijn woorden na en weet dat ik over het aantal woorden heen ben, dat ik me aan mijn eigen afspraak heb gehouden; Niet meer dan 1.000 woorden gebruiken.
Geduldig wacht ik en drink mijn laatste kop groene thee op mijn bewoonde eiland. Ik doof het vuur als ik mijn kameraad zie die mij met de roeiboot ophaalt en zwaai naar hem. ♥ Altijd is hij daar weer!! ♥
Ik tuimel lachend die boot in en ga op mijn plaats zitten. Hij roeit als een Viking, zo sterk! Zo zijn we snel op de vaste wal.

“Mijn rugzak is minder zwaar dan toen ik aankwam, we kunnen weer een stap maken” zeg ik geruststellend!

Hij meldt dat de tafel is gedekt en dat er op me wordt gewacht!

Als jij ooit die fles vindt met mijn aanwijzing, dan kan je lezen welke mooie mensen er belangrijk zijn in mijn leven, waarom ze een aanvulling zijn in mijn bestaan.
Dat mag je dan delen. Graag!
Niet zoeken, maar vinden!

Mijn last weggespoeld
onder wereldse sterren
Footprints in the Sand

#Haiku