Gelukkig ben ik met een gehandicapten parkeerkaart! Alhoewel ik met gemengde gevoelens mijn auto parkeer op de voor *mij bedoelde speciale parkeerplek.
In het bezit van een auto en een sterk gevoel van onafhankelijk willen zijn, deze aanvraag via het gemeentehuis bij de WMO = wet maatschappelijke ondersteuning aangevraagd en verkregen.
Ga ik op stap, dan scan ik de omgeving af waar kan ik het makkelijkst parkeren, om de zo kort mogelijke route te belopen, om mijn ding te doen en weer terug. Ik doe onze boodschappen bij de kleinste AH in de buurt, al zou het afschuimen van allerlei winkels mogelijk financieel wel wat kunnen opleveren.
Praktische zelfstandigheid heeft mijn voorkeur. Ik kan zo dus mijn eigen zegeltjes blijven sparen.
Revalideren;
Het aanleren van mogelijkheden die bij je beperking passen en hulpmiddelen gebruiken. Een hulpmiddel is dus een IPK. Huh, dat is toch voor gehandicapten? Jeetje, wat een besef, ik ben beperkt in mijn fysieke mogelijkheden. Oja dat!?
Met mijn anamnese/verhaal en toen nog geen diagnose www.fshd.nl en een medische verklaring van mijn revalidatie-arts wachtte ik op het vonnis?! Wel of geen toekenning is belangrijk voor mijn welzijn. De kaart komt namelijk op mijn naam met mijn foto en staat niet op kenteken.
Bij gebruik van dit hulpmiddel voelde ik in het begin zelfs bij het parkeren bij het UMCU onrust bij het parkeren en uitstappen.
Ze zien aan mij, dat ik… deze plek nodig heb?
Ojee, ze zien toch wel aan mij dat ik die plek nodig heb!
Het aanvaarden van mijn onmogelijkheden is en blijft moeilijk en het went -nog- niet, maar gaat me toch wel steeds beter af. Lastig om zo’n gedachte draai te maken… Bij regen zeg ik nog gerust; Ajo dan rennen we toch fff.
Wandelen – Rennen? ik kan het al jaren niet meer.
Met een IPK in de aanslag kan ik weer zelf boodschappen gaan doen en word ik in de winkel overvallen door enorme vermoeidheid, dan vraag ik of iemand mijn boodschappen in de auto wil zetten.
Deze kaart/dit hulpmiddel, mijn IPK, helpt mij en daardoor mijn gezin. Zelfstandig blijven en ik kan zo mijn weg blijven vervolgen. En ja, ook ik ben wel eens mijn kaart vergeten onder de ruit te leggen. Dan baal ik en ik niet alleen!
Voor Amsterdam ben ik in het bezit van een digitale parkeerkaart. . Wil je een avond naar theater Carré? neem mij dan ook mee …. ?
Heel herkenbaar gevoel, dat ‘mag ik hier wel parkeren?’. Ik heb dan soms de neiging om extra mank langs de auto te lopen als ik mijn kruk uit de kofferbak pak, zeker als ik zie dat mensen blijven staan kijken of ik wel een kaart neerleg danwel er gehandicapt ‘uit zie’. Dan mompel ik altijd zachtjes dat ik het heus wel snap omdat ik natuurlijk veel te good looking ben om iets te mankeren, maar stilletjes krijg ik er soms ook wat agressieve neigingen van. Die probeer ik dan maar weer weg te poetsen met de gedachte dat het niets zegt over mij, maar alles over die mensen en dat zij misschien nog wel beperkter zijn dan ik ben.
Wat betreft die aantrekkelijkheid voor dieven: al eens gehoord van de kaartkluis? Je weet natuurlijk nooit of het werkt, want niemand laat een briefje achter met ‘ik wilde uw GPK stelen, maar zag dat u een kaartkluis hebt dus nu heb ik het maar niet gedaan’, maar toch… Better safe than sorry! http://kaartkluis.nl/
Succes met het wennen aan deze nieuwe vrijheid en geniet van het ontdekken van de voordelen die ermee gepaard gaan!
Dank je wel Margriet voor jouw openhartige reactie. Ik wens ook jou een heel lang leven met een gehandicaptenkaart onder je voorruit… ;-))